c) Si fugietis, vos persequentur.
Dicit, si fugiatis, eos vos persecuturos esse. Dixit, si fugeretis, eos vos persecuturos esse.
d) Si fugeritis, vos persequentur.
Dicit, si fugeritis, eos vos persecuturos esse. Dixit, si fugissetis, eos vos persecuturos esse.
Potentialis:
e) Si fugiatis, vos persequantur.
Dicit, si fugiatis, eos vos persecuturos esse.
Dixit, si fugeretis, eos vos persecuturos esse.
f) Si fugeritis, vos persecuti sint.
Dicit, si fugeritis, eos vos persecuturos fuisse.
Dixit, si fugissetis, eos vos persecuturos fuisse.
Irrealis:
g) Si fugeretis, vos persequerentur.
Dicit, si fugeretis, eos vos persecuturos fuisse.
Dixit, si fugeretis, eos vos persecuturos fuisse.
h) Si fugissetis, vos persecuti essent.
Dicit, si fugissetis, eos vos persecuturos fuisse. Dixit, si fugissetis, eos vos persecuturos fuisse.
3. Oratio ab Appio paulo antequam Romam reliquit habita nobis digna esse videtur, quam vobis satius referamus. Qui, eloquentiam cuius omnibus admirationi fuisse constat, verbis asperis consulem vituperavit, quod cunctabatur:
a) "Cum ei populus Romanus his periculosis temporibus consulatum detulisset, quamquam alii viri digniores eos essent, se putavisse eum operam daturum esse, ut rem publicam summa vi administraret. Qua igitur prudentia esset, ut eum adiuvaret, se conditiones tulisse, quas ille deliberaret. Sed ea re se solum effecisse, ut sibi omnino non confideret neque cunctari desisteret decernere.
b) Num negari posse eum populari silentio rem publicam prodere neque dilectum ex senatus consulto habuisse? Quem timeret? Non esse, quod animo deficeret. Plebem enim ipsam in metu esse, ne Volsci propius vicos suos venire possent, intellegi posse, quod maxime daret, ut fortunis suis providerit. Sibi persuasum esse nexos primo recusaturos esse, ne militarent. Sed eum consulem non magis prudenter quam fortiter acturum esse, si iis postulantibus concessisset. Numquam se dubitavisse, quin aliter plebs se hostibus multo antea dedisset, si facultatem habuisset.
c) Tamen ergo ne sollicitus esset, etsi plebs minaretur se dilectum impedituram neque nomina daturam esse. Quid facerent? An a diis auxilium peterent? Pro dem hominumque fidem esse: Se pudere, si dii nunc patricios adiuvarent. Consulem ergo Romanum paeniteret ignaviae suae et tandem consilium caperet!"
